Woord voor de wereld

Boem, daar ligt hij op de grond. Huilend krabbelt onze kleuter overeind. Met een kus van mama op zijn zere knie, drogen zijn tranen al gauw. Hij zoekt zijn fietsje weer op en waagt een nieuwe poging. Maar wat als het verdriet zo groot is, dat geen kus meer in staat is de tranen te drogen?

Wat ongemakkelijk ondergaat hij een onderzoek in het ziekenhuis. Hij geneert zich, onze tienerzoon. Een knipoog voor hem, geeft ruimte aan een kleine lach. Ik zie dat hij ontspant.
Hoe betekenisvol zijn deze kleine signalen in het intermenselijk verkeer. Een blik van verstandhouding, een ‘high five’, opgestoken duim. Je weet je gekend.

‘Uitbehandeld. Uitbehandeld.’ Het hamert door mijn hoofd, terwijl ik me een weg baan door de drukke Leidse straten om mijn moeder op te halen uit het LUMC om thuis te kunnen sterven. In het ziekenhuis haast ik me naar haar kamer.

Op het strand staat een zandkasteel. Het is niet zomaar een hoop korrels waar je nog net een middeleeuws gebouw in kunt herkennen. Nee, het is een meesterwerk, met torens, ophaalbrug, kantelen, alles erop en eraan. In de buurt staat een man. Je vraagt hem wie dit kasteel bouwde. Hij antwoordt: „Niemand. Dat deed de wind. Die blies alle zandkorrels bij elkaar en zo vormden die het toevallig. ‘t Duurde heel lang, dat wel, maar het ziet er geweldig uit, vindt u niet?” 

Wat kun je door het leven rennen. Je schiet in je jas. Haast je naar de winkel, om daarna de kinderen op te halen bij school. Je hebt geen erg in de kleine madeliefjes die weer bloeien na de grijze, grauwe winter. Tot de kleine achterop je er op wijst. ‘Mama, kijk witte bloemen’.

Mijn concentratie is weg. Onrustig, aanhoudend gesnater van een eend alarmeert mij. Wat is er aan de hand? Ik zie een meeuw angstvallig laag over het water scheren. Plotseling maakt hij een pijlsnelle duik naar beneden. Gelukkig, het kleine eendje waar hij het op heeft gemunt, duikt net op tijd weg onder moeders vleugels.

Vrede. Het lijkt er in de verste verte niet op. Dagelijks worden we overspoeld met nieuws over de oorlog. Wat kan het soms ook tekeer gaan in je eigen hart. Wrok en bitterheid kunnen je zomaar in zijn greep houden. Wat moet je dan met een ‘vredegroet’?

Stil ligt een boon op een laagje witte, vochtige watten in ons raamkozijn. Over drie dagen kunnen we verandering waarnemen. Het boontje zal dan ontkiemen. Een wortel en stengeltje worden zichtbaar, met de belofte van een heerlijke oogst bonen deze zomer. Prachtige symboliek.

Christenen weten zeker dat Jezus uit de dood is opgestaan. De grafsteen was weggerold, de lappen die Zijn dode lichaam omhulden waren afgelegd. En daarna verscheen Jezus aan tal van mensen. Als eerste aan de vrouwen die op Eerste Paasdag Zijn graf bezochten, later aan nog veel meer mensen. Aan honderden tegelijk zelfs!

De kern van het christelijk geloof is toch wel het kruis van Christus. Van kinds af aan ben ik ermee bekend. Toch, eerlijk-is-eerlijk, begrijp ik het wel dat de Joden zich aan het kruis ergeren. En Grieken, het klinkklare onzin vinden (1 Korinthe 1:23). Ergens stootte ook ik me er aan.

Het liefst klik ik deze foto weg. Het lijden wat achter dit plaatje schuilgaat, is te groot. Ik kan het haast niet aan om deze foto te zien. De pijn, het verdriet, de vragen, de machteloosheid, het overweldigt me.

De Bijbel is zo’n bijzonder boek! Sta je daar weleens bij stil? Er is geen boek ter wereld dat geschreven is door zo veel verschillende auteurs en dat toch zo’n inhoudelijke eenheid vormt. Veertig auteurs werkten eraan. Ze leefden, in verschillende landen, over een periode van anderhalf duizend jaar. En hun boeken grijpen steeds op elkaar terug.