Claim of dank

‘Pap, dien een schadeclaim in’, opperen de kinderen gekscherend. Mijn man heeft een flinke schaafwond ten gevolge van een val met zijn fiets. Een hondje rent rucksichtslos tussen de wielen van zijn fiets. Vooral de enorme schok voor onze jongste, die in het achterzitje mede ten val komt, komt volgens hen in aanmerking voor een flinke schadevergoeding.

Met elkaar zetten ze heel wat argumenten op een rijtje waarom het geld zou moeten gaan rinkelen. Basisvertrouwen in vader geschaad. Angst voor honden ontwikkeld. Flink blauwe plekken. Het is gekkigheid. Toch is het tekenend dat onze pubers dit bedenken. Ze groeien op in een cultuur waarin je rechten hebt, eisen mag stellen en schadeclaims heel normaal zijn.

 ‘Dank u wel’

Het valt me temeer op als we de volgende dag een Syriër te gast hebben. Zijn dankbare houding contrasteert sterk met het gesprek van de vorige dag. Het ‘dank u wel, mevrouw’, is niet van de lucht. ‘Dank u wel, mevrouw, voor de uitnodiging.’ ‘Mevrouw, dank u wel voor de koffie.’ Ergens maakt het me beschaamd.

 Hoe zit het met mijn dankbaarheid? Realiseer ik me wel dat ik leef van de rijkdom en de goederen die God mij gegeven heeft? (Prediker 5: 18). Dat de ‘Heere van de hemel en de aarde’ het is ‘Die mij het leven, de adem en álle dingen geeft’? (Handelingen 17: 25). En als ik het me al realiseer, breng ik Hem daarvoor de dank? Hoort God mijn ‘dank U wel’?

 Ondankbaar

In de brief aan de Romeinen schrijft Paulus dat de schromelijke ondankbaarheid van de mensen Gods toorn oproept (Romeinen 1: 18). Ergens, diep in ieder mens, legt Paulus uit, is er een besef van een hogere macht. Máár, schrijft Paulus, het probleem is dat de mensen, hoewel zij dit besef in zich omdragen, God níet verheerlijken en al helemaal niet danken (Romeinen 1: 21)

Eerder wordt onze houding jegens God gekenmerkt door claimen. Toch? Als er dingen gebeuren die ons niet bevallen, roepen we God ter verantwoording. We ballen onze vuist. We denken rechten te hebben en dienen onze schadeclaim in bij God. Tenminste, als ik heel eerlijk ben, herken ik me daar wel in.

 Geduldig

Wat is God eigenlijk eindeloos geduldig met ons mensen. Wat beweegt Hem om ons regen en zon te geven, terwijl wij Zijn hand daarin nauwelijks opmerken? Om te zorgen voor onze dagelijkse boterham, terwijl wij die zomaar zonder dankgebed in onze mond proppen?
In Romeinen 2 vers 4 lezen wij het geheim van deze goedheid van God. God is zo geduldig met ons en bewijst ons dag in, dag uit Zijn goedheid om ons daarmee tot bekering te leiden.

‘Komt, laat ons aanbidden en neerbukken,
laat ons knielen voor de HEERE, Die ons gemaakt heeft.
Want Hij is onze God!’
Psalm 95: 6 en 7

Lees eerder verschenen blogs op tinyurl.com/evangeliewoord
Reacties hartelijk welkom op evangeliewoord@outlook.com