Woord voor de wereld

‘Mevrouw, ze vinden me een flirt. Ik heb de één na de ander.’ Ineens komt het er uit, tijdens een mentorgesprek. De pijn van de veroordeling door anderen. Het lukt dit negentienjarige meisje niet meer om nog anders naar zichzelf kijken. In haar hoofd is ze ‘een slet’ en daar gedraagt ze zich nu naar. 

Moestafa en Jan zijn al jarenlang collega’s. Vakkenvullers in een supermarkt. Het gebeurt regelmatig dat ze door de bedrijfsleider bij elkaar worden gezet om een pallet met spullen in de schappen tezetten. Zo ook vandaag. Moestafa pakt zijn mesje en snijdt het plakband kapot van een doosje met limonadeflessen. Daarbij let hij even niet goed op en neemt een stukje van zijn duim mee. Van schrik laat hij zijn mes vallen en stopt hij zijn duim in zijn mond. Tijdens het zuigen komt de naam van Jezus over zijn lippen. Jan, die christen is, heeft niet meteen door wat er gebeurt, maar hoort wel wat Moestafa, die moslim is, zegt. Dat doet hem pijn, maar anders dan de pijn die Moestafa ervaart...

Heel veel tubes en potjes hadden ze open gemaakt, om even te ruiken. Met moederdag wilden ze mama verrassen met het lekkerste geurtje dat ze konden vinden. Wat hadden ze gelachen om papa die zo goed zijn best deed dat de zalf zelfs ín zijn neus terecht kwam.

Boem, daar ligt hij op de grond. Huilend krabbelt onze kleuter overeind. Met een kus van mama op zijn zere knie, drogen zijn tranen al gauw. Hij zoekt zijn fietsje weer op en waagt een nieuwe poging. Maar wat als het verdriet zo groot is, dat geen kus meer in staat is de tranen te drogen?

Wat ongemakkelijk ondergaat hij een onderzoek in het ziekenhuis. Hij geneert zich, onze tienerzoon. Een knipoog voor hem, geeft ruimte aan een kleine lach. Ik zie dat hij ontspant.
Hoe betekenisvol zijn deze kleine signalen in het intermenselijk verkeer. Een blik van verstandhouding, een ‘high five’, opgestoken duim. Je weet je gekend.

‘Uitbehandeld. Uitbehandeld.’ Het hamert door mijn hoofd, terwijl ik me een weg baan door de drukke Leidse straten om mijn moeder op te halen uit het LUMC om thuis te kunnen sterven. In het ziekenhuis haast ik me naar haar kamer.

Op het strand staat een zandkasteel. Het is niet zomaar een hoop korrels waar je nog net een middeleeuws gebouw in kunt herkennen. Nee, het is een meesterwerk, met torens, ophaalbrug, kantelen, alles erop en eraan. In de buurt staat een man. Je vraagt hem wie dit kasteel bouwde. Hij antwoordt: „Niemand. Dat deed de wind. Die blies alle zandkorrels bij elkaar en zo vormden die het toevallig. ‘t Duurde heel lang, dat wel, maar het ziet er geweldig uit, vindt u niet?” 

Wat kun je door het leven rennen. Je schiet in je jas. Haast je naar de winkel, om daarna de kinderen op te halen bij school. Je hebt geen erg in de kleine madeliefjes die weer bloeien na de grijze, grauwe winter. Tot de kleine achterop je er op wijst. ‘Mama, kijk witte bloemen’.

Mijn concentratie is weg. Onrustig, aanhoudend gesnater van een eend alarmeert mij. Wat is er aan de hand? Ik zie een meeuw angstvallig laag over het water scheren. Plotseling maakt hij een pijlsnelle duik naar beneden. Gelukkig, het kleine eendje waar hij het op heeft gemunt, duikt net op tijd weg onder moeders vleugels.

Vrede. Het lijkt er in de verste verte niet op. Dagelijks worden we overspoeld met nieuws over de oorlog. Wat kan het soms ook tekeer gaan in je eigen hart. Wrok en bitterheid kunnen je zomaar in zijn greep houden. Wat moet je dan met een ‘vredegroet’?

Stil ligt een boon op een laagje witte, vochtige watten in ons raamkozijn. Over drie dagen kunnen we verandering waarnemen. Het boontje zal dan ontkiemen. Een wortel en stengeltje worden zichtbaar, met de belofte van een heerlijke oogst bonen deze zomer. Prachtige symboliek.

Christenen weten zeker dat Jezus uit de dood is opgestaan. De grafsteen was weggerold, de lappen die Zijn dode lichaam omhulden waren afgelegd. En daarna verscheen Jezus aan tal van mensen. Als eerste aan de vrouwen die op Eerste Paasdag Zijn graf bezochten, later aan nog veel meer mensen. Aan honderden tegelijk zelfs!