Woord voor de wereld

Je wordt links en rechts ingehaald. De één haalt z’n bachelor. De volgende krijgt een goed betaalde baan. Voor jou is een simpele boodschap halen bij de supermarkt al een prestatie. Wat wordt de vraag dan prangend. ‘Waarom?’ En… ‘wat is de zin van mijn bestaan?’

Ineens liggen ze op tafel. Hilarische, dwaze dilemma’s. Trouwen op je 16^e of op je 46^ste? Eén oog of geen neus? Nooit meer vakantie, of altijd vakantie? Onze dochter legt de meest onmogelijke keuzes aan ons voor.

Nee, hij gelooft niet meer in God, vertelt hij me. Maar de christelijke normen en waarden draagt hij zeker een warm hart toe. Die geeft hij ook door aan zijn kinderen. Naastenliefde, trouw, betrouwbaarheid.

Onder het open raam hoor ik hoe de juf haar nieuwe groep 3 leerlingen meeneemt in de wereld van de taal. Ze flitst wat letters. En spelt samen met de kinderen het eerste woordje. Een lange rollende ‘r’, de korte klank ‘i’ en een ‘k’. Ja hoor, de kinderen komen er uit: ‘Rik’.

Even kijken of het kerkje open is. Voorzichtig duwt ze de klink naar beneden. Ja, de zware deur geeft mee. Nieuwsgierig stapt ze het kleine voorportaal binnen. Verrast blijft ze staan. Er wordt gezongen.

Ze zijn er klaar voor. Voor het nieuwe schooljaar. Hun boeken zijn geleverd. Nieuw kaftpapier is aangeschaft. En een stapeltje nieuwe schriften ligt klaar voor gebruik. 

Ze rennen naar haar toe. De ondeugd straalt uit hun ogen. Tussen hun duim en wijsvinger knijpen ze een klein plantje. Gevonden! Een klavertje vier.

De openingsceremonie van de Olympische Spelen maakte deze week veel emoties los. Waarom raakt de scène die een parodie lijkt te zijn op ‘het Laatste Avondmaal’ van da Vinci veel christenen zo diep?

Als babygehuil ons voor de zoveelste keer wakker maakt, verzucht mijn man, ‘hoeveel dagen duurt het nog voor hij één jaar is?’ Het wordt een gevleugelde uitspraak in de babyjaren van onze kinderen.

‘Hoe houden die boerinnen hun was zo kraakhelder wit’, vraag ik me af als we tijdens onze vakantie langs idyllische boerderijtjes rijden. De was wappert daar heerlijk in de zomerzon. Ik zou mijn was er haast niet bij durven hangen. Grijsgrauw als ze geworden is in de loop van de tijd.

Met de brede grijns van mijn ene zoon, en het ietwat gespannen gezichtje van mijn jongste op mijn netvlies, fiets ik naar huis. Ik zet de vaart erin. Het uitzwaaien kostte me meer tijd dan ik had gedacht. Ik wil de verloren tijd inhalen.

Het kruipt onder je huid. Ergens nestelt het zich in je hoofd. Twijfel aan God. Het probeert de bodem onder je voeten weg te slaan. En vreet je blijdschap weg. Bij mij was het deze gedachte: ‘is het niet allemaal psychologie?’