Woord voor de wereld

Adventskalenders zijn erg populair. Ze zijn er in alle soorten, maten en prijzen. Rond deze tijd liggen ze in vrijwel iedere winkel. Speelgoed, parfumerie, snoepgoed, knutselen. Je kunt het zo gek niet bedenken of er wordt een adventskalender van gemaakt. Wat voor adventskalender je ook hebt, je telt de dagen af naar kerst. Met iedere dag opnieuw een verrassing. Welke adventskalender heb jij?

Geconcentreerd zit onze zoon te tekenen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij bezig is met een portret. Ik geniet van zijn concentratie en creativiteit. Als hij me roept om het resultaat te bekijken, sta ik perplex.

Zelfs onze jaartelling is erop afgestemd. Op de komst van Jezus Christus op aarde. Wie kent niet de afkorting ‘v. Chr.’ of ‘n. Chr.’? Het suggereert dat Christus’ komst een kantelpunt in de geschiedenis is. Jezus Christus. Wie was Hij eigenlijk? En wat maakt Zijn komst op aarde zo belangwekkend?  

‘Dankbaar, dankbaar.’ Ik hoor het hem nog zeggen. De opa van mijn man. Ik denk dat er géén bezoek is geweest, waarbij die woorden níet over de lippen van opa kwamen. Hoe graag had ik hem langer gekend. Wat was zijn geheim?

‘Hier ben ik dus terecht gekomen’, verzucht onze schoondochter in spé als ze ’s morgens vroeg de kamer binnenstapt. Ze neemt het weidse uitzicht aandachtig in zich op. Ontdekt de koeien die gemoedelijk achter het beukenhaagje voorbij stappen. En verwondert zich over de prachtige herfstkleuren in onze ‘achtertuin’.

Steeds kom je het tegen. Zomaar langs een kronkelend paadje omhoog. Of, in het hart van een klein Limburgs dorpje. Een kruisbeeldje. Met daaraan de gekruisigde Christus. Altijd weer met Zijn armen wijd uitgespreid.

Onlangs was een weg in het dorp afgesloten vanwege wegwerkzaamheden. Alhoewel het aan het begin van de weg duidelijk was aangekondigd, probeerden diverse fietsers en automobilisten toch of zij er door konden. Ze passeerden met een boog het hek op de weg en negeerden het waarschuwings- en verbodsbord. Uiteraard kwamen ze al snel weer terug. Het was daadwerkelijk een doodlopende weg.

Het is 7 oktober. Deze woorden zeggen eigenlijk al genoeg.
Wie herinnert zich niet de verschrikkelijke verhalen en beelden die onze huiskamers binnenkwamen? Hamasterroristen die kibboetsim binnenvielen. Een gruwelijke slachtpartij volgde. Zelfs op onschuldige baby’tjes.

Wat kenmerkt een christen-gelovige? Het zou best interessant zijn om die vraag eens uit te zetten. Zou ik het dan vaak horen dat de gelovige buurman of christelijke collega zo’n blij mens is? Dat vreugde en vrolijkheid zijn leven doortrekt?

Als je iets moois in het vooruitzicht hebt, dan praat je daar al dagen over. Je kunt je daar al helemaal op verheugen. Voor een kind kan dat een nieuwe fiets zijn. Hij praat er al dagen over en de spanning stijgt tot het moment aanbreekt dat hij daadwerkelijk trots als een pauw over straat rijdt. Of een nieuwe leaseauto. Je leest de recensies en je verdiept je altijd in alle mogelijkheden en features die de auto heeft. Tot het moment aanbreekt dat je met een onderdrukte glimlach in een blinkende bolide de straat in rijdt.

Een kras op jouw kostbare kompas. Wat kun je daar van balen. Zeker als het kompas emotionele waarde voor je heeft. Een familiebezit dat al generatieslang van vader op zoon wordt doorgegeven. Toch -kras of geen kras- het kompas wijst jou nog altijd de weg, dat vergoedt veel. Het zou een ander verhaal worden als de kompaswijzer niet meer doet waarvoor het is bedoeld.

Door de open ramen van het kleine kerkje waaien flarden muziek naar buiten. Gedragen zang. Een jonge heldere kinderstem samen met krachtige en ook oude stemmen.  Muzikaal misschien wat ondermaats. Toch raakt het me. Zijn het de woorden van het lied?