Woord voor de wereld

Als God bestaat, dan…
…zou Hij wel zorgen dat de oorlogen stoppen
…zou Hij wel zorgen dat er geen hongersnood meer is
…zou Hij wel zorgen dat er geen lijden meer is
Enzovoorts.
Wij bestrijden het kwaad vanuit ons idee van wat goed is en we nemen het God kwalijk dat Hij dat niet doet; anders was er immers geen oorlog, hongersnood, lijden etc. meer.
En als we ons focussen op ons eigen bestaan, dan had Hij toch wel kunnen voorkomen dat…
…ik gepest zou worden
…ik zou zakken voor dat examen
…ik was ontslagen
…mijn partner bij me weg is gegaan
…mijn ouders waren gescheiden

Relapse. Terugval in oud verslavingsgedrag. Tijdens mijn afstudeeronderzoek deed ik de interessante ontdekking dat de aanwezigheid van een steunende gemeenschap om een ex-verslaafde heen er absoluut toe doet. Zonder die steun, blijkt het risico op terugval beduidend groter.

Met de vakantietijd voor de boeg neemt de werkdruk af. Onze standaard manier van tijdsinvulling wordt doorbroken. Dat ervaren wij als rust. We staan even stil, we halen adem.

Hoor ik het goed? Zegt hij nu werkelijk dat God tóen Zijn goede werk in hem begon? Tóen. In die periode waarin het juist helemaal verkeerd ging? Toen hij vereenzaamde. Toen hij vastliep op school. Toen hij de vluchtroute koos. Een verslaving ontwikkelde.

Vakantie. Lang heb je ernaar uit gekeken. Lekker geen huiswerk of dingen die moeten. Nu kan je doen waar je zin in hebt: uitslapen en uitgaan… of juist zo veel en hard mogelijk werken om geld binnen te harken.

‘VAKANTIE’ hebben de kinderen met koeienletters op de kalender gekalkt. Ze hebben er zin in. Tellen de dagen af tot het eindelijk zover is dat ze niet meer naar school hoeven. Dat hun agenda leeg geveegd is.

Je zou het een regelrechte aanval op de zorgvuldig opgebouwde façade kunnen noemen. De psychologische testen die ik bij dementerende mensen moest afnemen. Ik zag de paniek in hun ogen als ze antwoorden schuldig moesten blijven.

Gesprek

Vroegere ik: Kinderen? Ik heb daar niet per se iets mee. Als ik naar mensen met kinderen kijk, zie ik vooral gedoe. Ik ben er niet echt jaloers op.

Ik: Klopt, dat zie je aan de buitenkant. Maar wat ik toen nog niet wist – en nu wel weet– is dat een kind geen ‘project’ is. Kinderen zijn een verlengstuk van jezelf, maar tegelijk ook helemaal zichzelf. Die verbondenheid zie je niet van buitenaf.

De verwachte complimentjes blijven uit. Een ander gaat er met de prijs vandoor. Je hebt je mooiste jurk aan, maar op het feestje ziet hij je niet eens staan. Wat kunnen ze soms pijn doen. Die momenten van teleurstelling.

De deurbel gaat. Snel ruk ik mijn keukenschort af. Tiptop verschijn ik in de deuropening. Schaamte voor mijn positie als ‘slechts’ huisvrouw speelt mij parten. ‘Wil God dat ik Hem zó dien?’

Als je met een half open oor door de straat loopt, hoor je deze opmerking vaker dan je denkt: “Alsof het zo heeft moeten zijn.” Jong en oud, rijk en arm, gelovig of niet—iedereen zegt het wel eens. En zelfs als je het niet hardop zegt, kan het gevoel je toch bekruipen. Een gevoel dat dingen niet zomaar gebeuren, maar dat het ergens voor moest zijn.

Met haar beverige hand had ze het in grote letters op de balken van haar schuurtje geschreven. ‘Deze zingen Gode lof’ en ‘alles wat adem heeft, love de Heere.’ Haar klanten konden er niet omheen. Het Evangelie zat bij de prijs van haar handgevoerde tamme valkparkieten in begrepen. Oma hield te veel van haar God om over Hem te kunnen zwijgen.