Woord voor de wereld

Grote lol hebben ze met elkaar. De drie jongste kids. Ze spelen ‘de omgekeerde wereld’. ‘Ja’, is ‘nee’. En ‘nee’ is ‘ja’. Na een tijdje ben je helemaal de kluts kwijt. Als ze ook de namen door elkaar husselen, luisteren, praten wordt en de opdracht om te stoppen, alleen een signaal om vooral door te gaan.

Intens. Dat woord vertolkt het best hoe ons zoontje in het leven staat. Hij is intens in zijn verontwaardiging. Maar even intens in verwondering of nieuwsgierigheid. En nu, popelt hij van verlangen tot het zover is. Zijn partijtje. Hij telt de nachtjes.

Over een paar weken is het Goede Vrijdag en Pasen. Die dagen herinneren aan Jezus’ sterven en opstanding. Er gebeurden toen bijzondere dingen, bijvoorbeeld toen Jezus aan het kruis hing. Rond het middaguur werd het plotseling donker. Drie uur lang (Mattheüs 27:45)! Ook waren er aardbevingen. De Bijbel beschrijft die wonderlijke gebeurtenissen in drie evangeliën. Nu zou je kunnen denken dat dit onbetrouwbaar is, omdat de evangelisten allemaal gelovigen waren, en dus bevooroordeeld. Maar wist je dat er ook bronnen zijn buiten de Bijbel die naar de duisternis verwijzen? Zelfs tot in China toe? 

Heilige huisjes? Sinds we pubers in huis hebben, zijn er niet zoveel meer. Onze zoon prikkelt graag. En het wordt helemaal leuk als er toegehapt wordt. Stevig verdedigt hij het principe van ‘survival of the fittest’. Dat zie je toch overal?

Rood-roze hartjes. In deze eerste weken van februari kun je er niet omheen. De dag van de liefde dient zich aan. Valentijnsdag. Ik heb er niet zoveel mee. Toch, gek genoeg, kan het zomaar zijn dat je een reminder nodig hebt. Zelfs voor de liefde. Of moet ik zeggen: juist voor de liefde?

Zwevende koffie is een wonder. Tenminste, hier op aarde. In de ruimte is zo’n zwevende zwarte bel de normaalste zaak van de wereld. Dat koffie langdurig zweeft is dus – als feit – niet bepalend of iets een wonder is of niet. Meer zaken spelen een rol. 

‘Moed verloren, al verloren.’ Tja… maar hoe houd je de moed erin? Wat kan er veel zijn dat je moed weg wil vreten. Zeker bij het ouder worden. Als je moet inleveren. Stapje voor stapje. En soms dramatisch rigoureus.

Met een stevig stuk stoepkrijt in hun knuist, rennen ze van de ene pijl naar de andere. Op zoek naar de schat. Elke nieuwe pijl wordt met groot enthousiasme begroet. Zelfs zonder de schat, zijn ze al helemaal tevreden. Een kinderhand is gauw gevuld. Heerlijk!

Onze kleine kunstenaar is razend enthousiast als hij ontdekt hoe hij in perspectief kan tekenen. Met behulp van de horizonlijn en een stip daarop tovert hij al gauw een prachtig landschap tevoorschijn. In zijn eindeloze honger naar meer, leg ik hem uit dat je ook kunt wisselen van perspectief.

Routinematig zet ik mijn fiets in de schuur. Ik grabbel in mijn jaszak naar mijn sleutel. Met mijn wanten onder mijn arm geklemd, haast ik me om naar binnen te gaan. Het is koud. Dan, ineens, wordt mijn aandacht getrokken door opvallend druk gekwetter.

Hij vond het wel ‘grappig’ om een keer goede voornemens op papier te zetten. Onze puber. Zelfs vertelde hij openhartig welke veranderingen hij beoogt in 2024. Wat hij meer wil doen, of anders. Nieuw jaar, nieuwe kans, toch?

Sta je er ook weleens versteld van wat iemand in zich kan hebben? Een stille jongen kan zich tot een gedreven spreker ontpoppen. Of een gehandicapt meisje sjoelt zo goed dat je maar niet van haar kunt winnen. „Je hebt meer in je mars dan ik dacht,” zeg je dan, terwijl je verbouwereerd je sjoelstenen weer bij elkaar schuift. Maar wist je dat het in een bepaald opzicht voor iedereen geldt dat we meer in ons mars hebben dan we denken?