Woord voor de wereld

‘Hoe houden die boerinnen hun was zo kraakhelder wit’, vraag ik me af als we tijdens onze vakantie langs idyllische boerderijtjes rijden. De was wappert daar heerlijk in de zomerzon. Ik zou mijn was er haast niet bij durven hangen. Grijsgrauw als ze geworden is in de loop van de tijd.

Met de brede grijns van mijn ene zoon, en het ietwat gespannen gezichtje van mijn jongste op mijn netvlies, fiets ik naar huis. Ik zet de vaart erin. Het uitzwaaien kostte me meer tijd dan ik had gedacht. Ik wil de verloren tijd inhalen.

Het kruipt onder je huid. Ergens nestelt het zich in je hoofd. Twijfel aan God. Het probeert de bodem onder je voeten weg te slaan. En vreet je blijdschap weg. Bij mij was het deze gedachte: ‘is het niet allemaal psychologie?’

Wow, wat ben jij ongelooflijk slim! Nee, niet omkijken. Ik bedoel jou, die deze tekst leest. ‘Nou, zo slim ben ik ook weer niet,’ hoor ik je mompelen. En toch houd ik vol: jij bent ontzettend slim. Lees maar verder.

De smalle straat, waarin wij woonden, kleurt helemaal oranje in aanloop naar het Europees Kampioenschap. Onder leiding van onze enthousiaste buurman worden meters vlaggenlijn opgehangen en kratten pils aangesleept. Als laatste kalkt hij ‘Hup Holland Hup’ over zijn raam. De buurman is er in ieder geval klaar voor.  

Het regent blije statusupdates. Trotse ouders delen de foto van hun kind met wapperende driekleur en schooltas. De tieners zelf springen een gat in de lucht. Geslaagd! Papiertje ‘in the pocket’. Heerlijk!

Fanatiek strijden haar dochter en mijn zoon samen om de beker. Enthousiast halen ze een kus of boks als ze gescoord hebben. Toch lukt het ons niet om hen onze ongedeelde aandacht te geven. De strijd op leven en dood die in het lichaam van haar moeder woedt, houdt ons bezet.

De Joden behoren tot de oudste volken op aarde. Elke eeuw kende wel verdrukkingen. Het leed dat de Joden moesten doorstaan is met geen pen te beschrijven. Soms leek het erop dat er niets meer van hen overbleef. In ballingschap geleid, uitgemoord, verspreid over alle landen van de wereld. En toch zijn ze er nog. Is dat geen wonder?

Het benauwende, religieuze juk van regels en plichten heeft ze afgelegd. De jonge moslima, Lale Gül, schrijfster van het beroemd geworden boek Ik ga leven. Toch zou ze soms willen dat ze gelovig kon zijn. Waarom?

Heb je Jezus weleens ontmoet? Dat je de vriendelijkheid in Zijn ogen zag? Aanvaarding proefde in Zijn spontane omhelzing? Ik zie je fronsen. Jezus ontmoet? Hij is toch in de hemel? Leefde eeuwen terug. Waar zou ik Hem tegen moeten komen?

Het medicijnkastje kan wel een opruimbeurt gebruiken. Tubes en pillen controleer ik op houdbaarheidsdatum. In het kastje liggen nog wat coronatesten. Die hebben we gelukkig niet meer nodig.

Denk je weleens dat het achterhaald is om te geloven? Dat je, als modern mens, het geloofsstadium allang bent gepasseerd. Je gelooft niet, want je weet het zeker: God bestaat niet. Maar intussen knaagt het, vind je nergens rust en heb je niet door dat de stelligheid waarmee je zegt dat God niet bestaat ten diepste ook een geloof is...