Woord voor de wereld

Beluister hier de podcast ‘Zal het morgen vrede zijn?’; verlangen naar een beter leven.

In ons negenkoppige huishouden is de organisatie van goed functionerend licht op ieders fiets een klus. De oudere kinderen zijn hiervoor zelf verantwoordelijk. Maar op de fietsen van de kleintjes houden wij een oogje in het zeil. ‘Alle fietsen zijn voorzien van voor- en achterlicht’, bedenk ik opgelucht als ik een politie verdekt opgesteld zie staan.

December. Geschenkenmaand. Met een glunderend gezichtje steekt hij zijn armen in de jutezak. Onze kleuterzoon. Voorzichtig haalt hij er steeds een cadeautje uit. Met zijn beginnende geletterdheid komt hij een aardig eind om te ontdekken aan wie hij het pakje geven mag. Samen met zijn broers heeft hij er lol in om te raden wat de inhoud van het mooi ingepakte geschenk zal zijn.

Zomaar kun je je mening over een ander klaar hebben. Ik betrap mezelf er nog weleens op. De één vind ik te oppervlakkig, maar een ander is ook niet oké. Die tilt wel weer erg zwaar aan de dingen. Erg is dat. Het elkaar de maat nemen, de ander afschrijven op grond van opvatting of gedrag, zou wezensvreemd moeten zijn voor een christen.

Olifanten staan erom bekend dat ze hechte relaties aangaan. Je hart breekt als je ziet hoe deze beesten zich uiten als een kuddegenoot de laatste adem heeft uitgeblazen. Ook de band met mensen kan hecht zijn. In India krijgen babyolifanten vaak een jongen toegewezen die levenslang zijn berijder zal zijn. Als die jongen sterft, is het niet ongewoon dat de achtergelaten olifant geen wil meer heeft om verder te leven.

De stilte is tastbaar, terwijl de naam wordt genoemd van hem of haar die gestorven is. En het is net, of bij het noemen van de naam, diegene er weer even is. Helder en levendig is ineens de herinnering. Zijn lach, een gesprek, of de altijd zorgzame handen komen terug in gedachten. Mooie gewoonte. Namen noemen!

Als een lopend vuurtje verspreidt zich het nieuws dat lijsttrekker Timmermans van GL/PvdA zich in een privéjet tegoed doet aan een luxueuze maaltijd. De ‘klimaatpaus’ wordt flink gehekeld. Echter, wat blijkt, de foto is ‘nep’. Meer dan ooit moeten we doen aan waarheidsvinding. Checken of datgene wat we horen en zien wel wáár en betrouwbaar is.

Fouten in je leven. Wat moet je ermee? Het liefst vermijd je het denken daaraan. Toch? Want, gedane zaken nemen geen keer. Je kunt je leven niet meer overdoen. Niet ongedaan maken wat je hebt gezegd of gedaan. Daarom wil je er niet meer mee geconfronteerd worden. 

Wil je weten of God bestaat? Een van de manieren om daarachter te komen, is door naar de natuur te kijken. De wetenschap ontdekt steeds meer. Sommige studies laten hele mooie dingen zien waardoor je eigenlijk maar tot één conclusie kunt komen: hoe bijzonder is dit gemaakt! Kijk maar eens mee naar de motor van een bacteriestaart.

En dan is het ineens toch herfst. De waterijsjes hebben plaats gemaakt voor warme bekers chocolademelk. Het zwembadje ligt ergens ver weg opgevouwen in de schuur. Lego en legpuzzels komen weer tevoorschijn. Buiten kleuren de eerste bladeren goudgeel.

De weekendtas staat ingepakt. Na het ontbijt willen we vertrekken voor een nachtje er samen tussenuit. Net als we de kinderen willen wekken, wordt onze jongste huilend wakker. ‘Ik heb hoofdpijn en ook buikpijn’, klaagt hij.

‘Tot over de oren verliefd’, stelt mijn vader vast nadat hij kennis gemaakt heeft met het 
kersverse stelletje; onze zoon en zijn vriendin. Ik glimlach en geloof zeker dat hij gelijk heeft.
Onwillekeurig denk ik terug aan de tijd dat mijn man en ik elkaar leerden kennen.