Woord voor de wereld

Mensen die niet in God willen geloven, zeggen nogal eens: “Ik merk niet dat Hij er is. Kijk, als ik nou een wonder zou meemaken, dan wil ik best in Hem geloven, maar ja… dat gebeurt niet.” Die mensen moeten eens naar Israël kijken. Dan zien ze het levende bewijs dat wonderen bestaan. 

‘Pap, dien een schadeclaim in’, opperen de kinderen gekscherend. Mijn man heeft een flinke schaafwond ten gevolge van een val met zijn fiets. Een hondje rent rucksichtslos tussen de wielen van zijn fiets. Vooral de enorme schok voor onze jongste, die in het achterzitje mede ten val komt, komt volgens hen in aanmerking voor een flinke schadevergoeding.

Nu breekt zijn klomp! Moet hij een akker kopen? Op dit moment? Het land Israël is onder de voet gelopen. De stad Jeruzalem wordt belegerd. Honger drijft de mensen in de stad tot wanhoop. En Jeremia zelf? Hij zit opgesloten in de gevangenis. Niet langer wil men naar deze onheilsprofeet luisteren.

Het is druk bij de kassa. Een oude mevrouw staat rustig te wachten tot ze aan de beurt is. Achter haar staat een jongen. Die is minder geduldig en doodt de tijd met klieren. Zijn moeder, die achter hem staat, heeft er weinig oog voor. Na wat tegen de winkelkar geschopt te hebben, begint het ventje tegen de schoenen van de bejaarde vrouw aan te trappen. Die kijkt geërgerd om en vraagt aan de moeder: „Zegt u daar niets van?” De moeder schudt haar hoofd: „Dat deed ie vast niet expres. En als dat wel zo was… ik geef ‘m een vrije opvoeding.” De oude dame is verbijsterd, helemaal als ze ziet wat er daarna gebeurt. Achter de moeder staat een man die een pak vla uit zijn kar haalt. Hij draait die open, giet de gele massa over het hoofd van de moeder en zegt: „Ik heb ook een vrije opvoeding gehad.”

Met een markeerstift in haar hand, zit ze tegenover mij aan tafel. Onze dochter bereidt zich voor op het centraal proefwerk geschiedenis. Jaartallen en kernbegrippen worden gemarkeerd. De tekst kleurt neon groen, geel en oranje.

‘Aankomsthal 3’, heeft mijn zoon gezegd. Al vlug ontdek ik waar ik moet zijn. De deuren van de hal gaan open. Twee jonge kinderen banen zich een weg tussen koffers en mensen door. Zoekend kijken ze rond. Dan zien ze haar. Een lach breekt door op hun gezicht. Ze beginnen te rennen. Met tranen in de ogen neemt een grijze, gerimpelde vrouw hen allebei tegelijk in haar armen. Ze knuffelt de kleintjes, alsof ze ze nooit meer los wil laten. Prachtig! Wat een heerlijk welkom.

‘Mevrouw, ze vinden me een flirt. Ik heb de één na de ander.’ Ineens komt het er uit, tijdens een mentorgesprek. De pijn van de veroordeling door anderen. Het lukt dit negentienjarige meisje niet meer om nog anders naar zichzelf kijken. In haar hoofd is ze ‘een slet’ en daar gedraagt ze zich nu naar. 

Moestafa en Jan zijn al jarenlang collega’s. Vakkenvullers in een supermarkt. Het gebeurt regelmatig dat ze door de bedrijfsleider bij elkaar worden gezet om een pallet met spullen in de schappen tezetten. Zo ook vandaag. Moestafa pakt zijn mesje en snijdt het plakband kapot van een doosje met limonadeflessen. Daarbij let hij even niet goed op en neemt een stukje van zijn duim mee. Van schrik laat hij zijn mes vallen en stopt hij zijn duim in zijn mond. Tijdens het zuigen komt de naam van Jezus over zijn lippen. Jan, die christen is, heeft niet meteen door wat er gebeurt, maar hoort wel wat Moestafa, die moslim is, zegt. Dat doet hem pijn, maar anders dan de pijn die Moestafa ervaart...

Heel veel tubes en potjes hadden ze open gemaakt, om even te ruiken. Met moederdag wilden ze mama verrassen met het lekkerste geurtje dat ze konden vinden. Wat hadden ze gelachen om papa die zo goed zijn best deed dat de zalf zelfs ín zijn neus terecht kwam.

Boem, daar ligt hij op de grond. Huilend krabbelt onze kleuter overeind. Met een kus van mama op zijn zere knie, drogen zijn tranen al gauw. Hij zoekt zijn fietsje weer op en waagt een nieuwe poging. Maar wat als het verdriet zo groot is, dat geen kus meer in staat is de tranen te drogen?

Wat ongemakkelijk ondergaat hij een onderzoek in het ziekenhuis. Hij geneert zich, onze tienerzoon. Een knipoog voor hem, geeft ruimte aan een kleine lach. Ik zie dat hij ontspant.
Hoe betekenisvol zijn deze kleine signalen in het intermenselijk verkeer. Een blik van verstandhouding, een ‘high five’, opgestoken duim. Je weet je gekend.

‘Uitbehandeld. Uitbehandeld.’ Het hamert door mijn hoofd, terwijl ik me een weg baan door de drukke Leidse straten om mijn moeder op te halen uit het LUMC om thuis te kunnen sterven. In het ziekenhuis haast ik me naar haar kamer.