Woord voor de wereld

Met een glunderend gezichtje komt hij thuis. In zijn handen draagt hij voorzichtig zijn koekjestrommel. Daar zal vast een lekkere traktatie inzitten. Ik ben dan ook heel nieuwsgierig als hij heel voorzichtig het dekseltje een beetje oplicht.

Wil je eens wat leven in de brouwerij brengen, in de bedrijfskantine bijvoorbeeld? Werp dan een stevige vraag in de groep. ‘Wie gelooft er in buitenaards leven?’ is er zo eentje. Dat levert gegarandeerd reacties op. Waarschijnlijk zul je er versteld van staan hoeveel mensen aangeven in buitenaards leven te geloven. Leven uit andere sterrenstelsels, ufo’s, maan- of marsmannetjes en ander hoog- en laagvliegend wild blijken, juist onder mensen die niet in God geloven, gretig aftrek te vinden. Maar weet je wat het rare is? Als je wél in God gelooft en je vertelt over het bestaan van engelen en demonen (wat letterlijk genomen ook buitenaards leven is), dan telt dat plotseling niet mee. Best vreemd eigenlijk…

De ideeën buitelen over elkaar heen in mijn hoofd. Het duurt lang voor ik in slaap val. Als ik
de volgende morgen wakker word, sta ik meteen weer ‘aan’. Ik probeer zoals gewoonlijk tijd
te nemen voor de Bijbel en gebed. Maar het gaat niet. De woorden dringen niet tot me door.

Met elkaar buigen ze zich over de stelling van filosoof Nietzsche, ‘God is dood’. Jonge studenten filosofie. Tijdens het zonovergoten weekend van 10 september jongstleden. Volgens Nietzsche zijn we in een onomkeerbaar proces terecht gekomen, waarin het christelijk Godsbesef steeds meer afneemt.

Wat is het heet. Voor minstens de zesde dag op rij staat de zon aan een strakblauwe lucht. De thermometer tikt met gemak de 30 °C aan. Wat is een plekje in de schaduw op zulke dagen heerlijk.

‘Als ik nu eens een wonder zou meemaken. Ja, dan zou ik in God gaan geloven!’ Hoeveel mensen zijn er niet die dat zeggen? Ze denken dat ze nooit iets zien of horen wat een regelrechte aanwijzing voor het bestaan van God is. Toch zijn die er, je moet er alleen zicht op krijgen. In een eerdere blog noemden we al het bestaan van de staat Israël, maar je kunt het ook dichter bij huis brengen. Kijk eens naar de schepping. Hoe schitterend zit die in elkaar!

Ze ziet er als een berg tegenop, de start van het nieuwe schooljaar. Vooral de kennismakingsrondes. Ze zou die het liefst skippen. Alle blikken op haar gericht. Je vlot moeten presenteren. Ze voelt zich verre van vlot. Enorme acné maakt dat ze zich alles behalve aantrekkelijk voelt. 

‘Waarom vissen? Haai? Jij bidt?’ De verwarring is van zijn gezicht af te lezen. Onze moslimvriend heeft ongemerkt een geluidsopname gemaakt van het gebed aan tafel. Google Translate stelt hem echter voor raadsels. Mijn man zou zijn gebed afsluiten met ‘haaien’. Dat kan niet kloppen.

Elke zondag werden ze je in de hand gedrukt. Een paar pepermunten. Om de lange kerkdienst mee door te komen. Zorgvuldig verdeelde je ze over de dienst. Langzaam zoog je ze op. Een King pepermunt, zomaar een stukje nostalgie.

Het voelt nogal aanmatigend om te zeggen dat de God Die jij aanbidt, de Enige is. Zeker wanneer je toegewijde gelovigen ontmoet die dag in, dag uit gehoor geven aan de gebedsoproep, trouw hun matje uitrollen en neerknielen richting Mekka. Wie ben jij om te beweren dat ze het mis zouden kunnen hebben?

Met negentig kilometer per uur kachelen we van west naar noord Nederland. Op weg naar onze vakantiebestemming. Ineens wordt mijn aandacht getrokken door een quote. ‘Volg NIET de kudde’. Met grote koeienletters staat het op een geluidswal gekalkt. Oké, niet de kudde. Maar wie of wat dan wel?

‘Kom maar tevoorschijn.’ Hard schreeuwt ons zoontje het de buurt in. Helaas. De verstopte kinderen blijven heerlijk weggedoken op hun zorgvuldig uitgekozen plekjes. Een nieuwe leus moet de verstoppers over de streep trekken. ‘Kom maar uit je holletje, je bent hem niet!’