Beschamend voorbeeld

Olifanten staan erom bekend dat ze hechte relaties aangaan. Je hart breekt als je ziet hoe deze beesten zich uiten als een kuddegenoot de laatste adem heeft uitgeblazen. Ook de band met mensen kan hecht zijn. In India krijgen babyolifanten vaak een jongen toegewezen die levenslang zijn berijder zal zijn. Als die jongen sterft, is het niet ongewoon dat de achtergelaten olifant geen wil meer heeft om verder te leven.

Een ander treffend voorbeeld van olifantenliefde werd duidelijk toen de Zuid-Afrikaanse
natuurbeschermer Lawrence Anthony stierf. Zijn nabestaanden beschrijven hoe ze een plechtige processie van olifanten zagen langskomen. De dieren leken afscheid te nemen van de man die hun leven had gered. Twee dagen lang bleven ze rond de plek slenteren waar Lawrence opgebaard lag.

Dieren kunnen ons tot een beschamend voorbeeld zijn. Het instinctieve gedrag van de olifant heeft ons best iets te zeggen. In andere opzichten geeft het dierenrijk zo nu en dan nog meer beschamende voorbeelden. Wie weleens met jonge kinderen het platteland bezocht, kan zomaar geconfronteerd worden met moeilijke vragen. Ik herinner me een voorval waarbij zoonlief in de buggy vanuit het niets opeens aan zijn moeder vroeg: „Mam, wat is dat?”, wijzend naar het onderlijf van een hengst die zijn oog op een merrie had laten vallen. Ja, hoe praat je je als moeder daar nu uit? Het gespreksonderwerp kreeg een snelle wending, de buggy ook. En geef ma eens ongelijk. Voor alles is een tijd. Een kind van drie hoeft dat nog niet te weten.

Maar als het aan Brett Mills van de universiteit van East Anglia ligt komen kinderen veel meer te weten dan sommige ouders lief is. Hij wil dat de befaamde natuurdocumentaires van de BBC – met David Attenborough in de hoofdrol – meer homoseksuele handelingen onder dieren laten zien. Reden? Mills vindt dat er een einde moet komen aan de ‘indoctrinatie’ in natuurfilms, waarbij uitsluitend voorbeelden getoond worden van gelukkige ‘gezinnetjes’. Alles wat de natuur toont is volgens Mills ‘goed’. Wij zijn net zo ‘dier’ als apen, paarden of wat dan ook, dus als zij dat gedrag vertonen is er volgens Mills niets mis mee als wij dat ook doen…

Zo denken steeds meer mensen. Maar… zijn mens en dier dan echt gelijk? Dat is een gevaarlijke gedachte. Trek de lijn eens door. Sommige mannetjesdieren houden er meerdere partners op na, en vaak zijn de mannetjes ook niet betrokken bij de opvoeding van hun kroost. Willen we dat? En wat te denken van mannetjesleeuwen die welpen doden zodat moeders weer snel loops worden? Kun je dat ‘goed’ en dus geoorloofd noemen? Zijn zij ons tot voorbeeld?

Uit de natuur kun je niet afleiden wat goed is en wat niet. Daar is een andere maatstaf voor nodig. Een Bijbelse maatstaf, een Norm die dingen voorschrijft die in bepaalde situaties – evolutionair gezien – soms helemaal niet logisch zijn. Zelfopofferende naastenliefde bijvoorbeeld. En daarvoor moet je bij de God van de Bijbel zijn, de Schepper van hemel en aarde. Hij heeft ons gemaakt en weet precies wat goed voor je is… en wat niet.

En Jezus zeide: U zult liefhebben den Heere, uw God, met heel uw hart, en met heel uw ziel, en met heel uw verstand. Dit is het eerste en het grote gebod. En het tweede aan dit gelijk is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf.
(Mattheüs 22:37-39)

Wilt u hierover doorpraten en/of elke week een verhaal als deze ontvangen, stuur dan een mail naar evangeliewoord@outlook.com