Troost

Boem, daar ligt hij op de grond. Huilend krabbelt onze kleuter overeind. Met een kus van mama op zijn zere knie, drogen zijn tranen al gauw. Hij zoekt zijn fietsje weer op en waagt een nieuwe poging. Maar wat als het verdriet zo groot is, dat geen kus meer in staat is de tranen te drogen?

 Als je geconfronteerd wordt met de dood, is er dan wel ergens troost? Als plotsklaps een zus wordt weggerukt uit het leven, in de bloei van haar bestaan? Als er alleen nog maar een urn met as overblijft op de schoorsteenmantel?

Ja, ook dan zoek je troost. Je koestert de mooie herinneringen. Of zegt misschien tegen de kinderen dat opa op het sterretje is. Maar diep vanbinnen schrijnt het. De gedachte dat je geliefde opgehouden heeft te bestaan, is niet te verdragen. En het knaagt als je je realiseert dat zelfs herinneringen vervagen.

Tranen

In de Bijbel proeven we ook zoute tranen. Het diepe verdriet bij de confrontatie met de dood wordt samengevat in twee veelzeggende woorden: ‘Jezus weende!’ (Johannes 11: 35). De intense rouw om het verlies van Zijn geliefde vriend, valt de mensen rond de grafspelonk op. Ze fluisteren het elkaar toe: ‘Zie, hoe lief Hij hem had!’ Maar het verwart hen ook. ‘Kon Hij Die blinden de ogen opende, er niet voor zorgen dat Lazarus niet hoefde te sterven?’ Ze begrijpen het niet.

Herkenbare vraag, vindt u niet? Waarom laat God mensen sterven? Staat Hij machteloos tegenover de dood? De tranen van Jezus doen goed. Maar, ze lossen de diepste vragen niet op.

Verontwaardiging

Echter, Jezus’ tranen lijken een diepere laag te hebben dan alleen innig medelijden en diepe rouw. In vers 33 wordt een Grieks woord gebruikt waarin heftige verontwaardiging doorklinkt. Jezus ziet, veel dieper dan wij, hoe afschuwelijk de dood is. De dood die nog veel verder gaat dan het sterven van het lichaam alleen. Die mensen zelfs voor eeuwig totaal losscheurt van God. Als straf voor de zonde (Romeinen 6: 23)

 Het ontroert Jezus tot in het diepst van Zijn ziel. Want, om deze gruwelijke vijand te overwinnen, is Hij in de wereld gekomen. Hij weet dat Hij straks Zelf oog in oog zal staan met deze dood. Dat Hij de helse verlatenheid van God zal doorstaan, om voor ieder die in Hem gelooft, eeuwig leven te bewerkstelligen.

Overwinning

Bij de grafspelonk van Lazarus mag Jezus vast Zijn overwinning op de dood zichtbaar maken. Alle protesten ten spijt, beveelt Hij dat de grafsteen verwijderd moet worden. Met ingehouden adem kijken de omstanders toe. Ze zien hoe Jezus Zijn blik naar boven richt en bidt tot Zijn Vader in de hemel. Dan spreekt Hij tot de dode in de spelonk. ‘Lazarus, kom naar buiten!’ (Johannes 11: 43). Het wordt muisstil. Wat gebeurt hier? Tot hun stomme verbazing verschijnt in de deuropening, Lazarus. Omwikkeld met de doodsdoeken. Maar levend! Hoe is het mogelijk!?

 Jezus licht een tipje van de sluier op om de waarheid van Zijn eerdere woorden te onderstrepen.

 ‘Ik ben de Opstanding en het Leven. Die in Mij gelooft, zal leven al ware hij ook gestorven.
En een ieder die leeft en in Mij gelooft, zal niet sterven in eeuwigheid.
Gelooft u dat?’ (Johannes 11: 25 en 26)

Wij delen elke week een verhaal met een Bijbelse boodschap. Wilt u deze verhalen ook ontvangen? Stuur een mail naar evangeliewoord@outlook.com.
Doorpraten n.a.v. deze blog? Stuur een berichtje naar ditzelfde e-mailadres. Vermeld daarin uw telefoonnummer en wij nemen zo spoedig mogelijk contact met u op.